Urodzony w Białyninie jako pierworodny syn Franciszka i Katarzyny z domu Jeż dnia 30 listopada 1868 roku. Od 1880 roku przebywał w gimnazjum w Piotrkowie, a w latach 1885-1890 studiował w Seminarium Duchownym w Warszawie. Na kapłana został wyświęcony w roku 1890. Pracował między innymi jako Wikariusz w Kałuszynie, na Woli. Od 1892 roku był Prefektem w Instytucie Głuchoniemych i Ociemniałych w Warszawie. Od roku 1905 był wikariuszem w Kościele Św. Aleksandra na Placu Trzech Krzyży w Warszawie. Od 1915 był proboszczem i dziekanem w Kłodawie koło Konina, a od roku 1916 przeniósł się do Skierniewic gdzie został Dziekanem Skierniewickim i Proboszczem parafii. W związku z chorobą rozwijającą się od czasów pracy w Instytucie Głuchoniemych gdzie pracował w ciężkich warunkach podczas największego nasilenia rusyfikacji musiał odejść na wczesną emeryturę. Początkowo od roku 1920 przebywał w parafii w swojego brata ks. Henryka Jóźwika w Jeruzalu, a od roku 1923 przeniósł się do domu księży emerytów w Warszawie. Zmarł w wieku 57 lat dnia 31 grudnia 1925 roku. Został pochowany w grobie kapłańskim na warszawskich Powązkach. 

ŻYCIORYS

ŚP. Andrzej Jóźwik.

W domu Księży Emerytów  zmarł w dniu 31 XII 1925 r. Śp. Ks. Andrzej Jóźwik., były dziekan i proboszcz skierniewicki. Śp. Ks. Jóźwik pracę kapłańską rozpoczął przed 35 laty. Dobrze się do niej przygotował. Do 14 roku życia kształcił się w domu rodzinnym w Białyninie. 1880 roku wstąpił do gimnazjum w Piotrkowie, skąd w 1885 roku przeszedł do Seminarium Duchownego w Warszawie. Po otrzymaniu święceń kapłańskich był wikariuszem w Kałuszynie, później na Woli, ale już w 1892 r. Arcypasterz Teofil Chrościak Popiel przeznaczył go na trudne stanowisko prefekta Instytutu Głuchoniemych i Ociemniałych w Warszawie, na którym przetrwał do 1905 r. Objął wówczas wikariat w Par. Św. Aleksandra w Warszawie, by w 1915 r. przejść na probostwo połączone z dziekanią w Kłodawie. Stąd po roku przeszedł na takie samo stanowisko do  Skierniewic. 

Kapłan, nauczyciel i obywatel  w całym tego słowa znaczeniu pracował na wszystkich posterunkach bez wytchnienia. Aż do sił wyczerpania. Prowadził misję swoją - zwłaszcza w Instytucie, przy najcięższych warunkach, za rządów rosyjskich. Nic dziwnego, że szybko je wyczerpał i zdrowie nadwerężył.  Już w 1920 r. opuścił Skierniewice i osiadł na probostwie w Jeruzalu u brata swego ks. Henryka, a w 1923 r. przeniósł się do domu XX Emerytów, gdzie bogobojnie życie zakończył. Za prace swoje ś. p. ks. Jóźwik był obdarzony przez J. Emin. w 917 r. przywilejem noszenia rokiety i mantoletu. Zwłoki ś. p. ks. Jóźwika spoczęły we wspólnych grobach kapłańskich, na Powązkach.

Requiescat in pace.

X. A.F.